ﻫﺮﮔﺰ وداع ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻜﺮدی ای آن ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ ﻧﻜﺮدی
آن ﺷﺐ ﻛﻪ در ﺑﻐﺾ ﺧﻨﺪاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻮ
آن ﺟﻤﻠﻪ ﻛﻪ در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻴﻠﺮزاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻮ
ای آن ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻏﻤﻰ ﭼﻮن ﺷﺎﻋﺮان داﺷﺖ
ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪ در ﻣﺎوای ﺟﺎﻧﺶ ارﻏﻮان داﺷﺖ
ﺻﺪاﻗﺖ ﮔﺰﻧﺪش ﻫﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد
آن ﻛﻪ ﺷﻴﺮاز ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮان ﺑﻮد
ﻫﺮﮔﺰ وداع ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻜﺮدی ای آن ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ ﻧﻜﺮدی
ﺑﺮﮔﺮد ﺑﻪ دل ﺗﻨﮕﻰ اﮔﺮ ﺑﺎﻗﻰ ﻋﻤﺮت ﮔﺬرد ﭼﻪ
ﺑﺮﮔﺮد ﭘﺲ اﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﺮا ﻣﻰ ﻓﺸﺮد ﭼﻪ
ای وای اﮔﺮ اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺸﻨﻮم ﺣﺎل ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﺮﮔﺮد اﮔﺮ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ از درد ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒﺮد ﭼﻪ
ﻫﺮﮔﺰ وداع ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻜﺮدی ای آن ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ ﻧﻜﺮدی
ای ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز آﻏﻮش درﻳﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﻴﮕﺸﺎﻳﻰ
ﻣﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻰ ﺛﻤﺮ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮس ﺟﺎﻧﻢ ﻛﺠﺎﻳﻰ
آﺧﺮﻳﻦ ﻳﺎدی ﻛﻪ دارم از ﺧﻮدم رﺧﺖ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ
ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻧﻢ دادی آن زﺧﻢ ﻧﻬﺎن را ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ
