از ﺳﻜﻮت زﻳﺎد دﻳﮕﻪ ﺻﺪام در ﻧﻤﻴﺎد
ﺗﻮ ﺳﺮ ﺟﻨﮕﻰ ﻣﺤﺎﻟﻪ دﻟﺖ آراﻣﺶ ﺑﺨﻮاد
ﻣﻴﮕﻰ ﺑﺪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺸﻜﻞ از اﻳﻨﻪ
ﺑﺎورش ﺳﺨﺘﻪ وﻟﻰ ﺧﺐ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻰ ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﻴﻨﻪ
ﻣﻨﻮ ﺑﺪ دﻳﺪی ﻫﻤﻴﺸﻪ واﺳﻪ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﺳﺖ ﺑﺸﻴﻦ
اﻧﻘﺪ از ﺑﺎﻟﺎ ﻧﺒﻴﻦ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎم رو زﻣﻴﻦ
اﺻﻠﺎ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺗﻮ ﺧﻮب ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﻴﺨﻮد ﺑﻜﻮب
ﻗﺼﻪ ی ﻣﻴﺨﻪ و ﺳﻨﮓ دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺨﻮد ﻧﺠﻨﮓ
ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎم ﺷﮏ ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﺗﻮ رو
ازم راﻫﺖ ﺳﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ راﻫﻮ ﺑﺮو
ﺑﻪ ﺗﻪ ﻣﻮﻧﺪه ی اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﻮر دﻟﺨﻮﺷﻰ
ﺑﺎ اﻳﻦ راﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺮی ﻫﻤﻮﻧﻢ ﻣﻰ ﻛﺸﻰ
ﻣﻦ اﮔﻪ اﻳﻨﺠﻮری ﻣﻴﺮم ﻛﻨﺎر از ﺳﺮ رات
ﭼﻮن دﻳﮕﻪ ﺟﻮﻧﻰ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﻛﻪ ﺑﺠﻨﮕﻢ ﺑﺎﻫﺎت
ﻫﻰ ﻣﻴﺨﻮام ﭼﻴﺰی ﻧﮕﻢ ﻣﻨﻮ دﻳﻮوﻧﻪ م ﻧﻜﻦ
ﻣﻨﻮ از اﻳﻨﻰ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﭘﺸﻴﻤﻮﻧﻢ ﻧﻜﻦ
ﺑﺤﺜﻰ ﻛﻪ ﺗﻜﺮارﻳﻪ اﺧﻪ ﻣﮕﻪ اﺟﺒﺎرﻳﻪ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮده ﺧﺐ دﻳﮕﻪ ﭼﻪ ﻛﺎرﻳﻪ
