ﺧﺪاﻳﺎ وﺣﺸﺖ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ ﻛﺸﺖ
ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﻗﺼﻪ ی ﻣﻦ آﺷﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ
درﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺪارم ﻫﻢ زﺑﺎﻧﻰ
ﺑﻪ ﺻﺪ اﻧﺪوه ﻣﻰ ﻧﺎﻟﻢ روا ﻧﻴﺴﺖ
ﺷﺒﻢ ﻃﻰ ﺷﺪ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ در ﻧﻜﻮﺑﻴﺪ.
ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻨﻢ ﭼﺮاﻏﻰ ﻛﺲ ﻧﻴﻔﺮوﺧﺘ.
ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻣﺎﻫﺘﺎﺑﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺎم
دﻟﻢ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ ﺳﻮﺧﺘ.
ﺑﻪ روی ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺧﻨﺪد اﻣﻴﺪم
ﺷﺮاب زﻧﺪﮔﻰ در ﺳﺎﻏﺮم ﻧﻴﺴﺖ
ﻧﻪ ﺷﻌﺮم ﻣﻰ دﻫﺪ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ
ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از اﺷﮏ ﻏﻢ در دﻓﺘﺮم ﻧﻴﺴﺖ
ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از اﺷﮏ ﻏﻢ در دﻓﺘﺮم ﻧﻴﺴﺘ.
ﺑﻴﺎ ای ﻣﺮگ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ آﻣﺪ
ﺑﻴﺎ در ﻛﻠﺒﻪ ام ﺷﻮری ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ
ﺑﻴﺎ ﺷﻤﻌﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻨﻢ ﺑﻴﻔﺮوز
ﺑﻴﺎ ﺷﻌﺮی ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻢ ﺑﻴﺎوﻳﺰ!
ﺑﻴﺎ ای ﻣﺮگ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ آﻣﺪ
ﺑﻴﺎ در ﻛﻠﺒﻪ ام ﺷﻮری ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ
ﺑﻴﺎ ﺷﻤﻌﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻨﻢ ﺑﻴﻔﺮوز
ﺑﻴﺎ ﺷﻌﺮی ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻢ ﺑﻴﺎوﻳﺰ!
دﻟﻢ در ﺳﻴﻨﻪ ﻛﻮﺑﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ دﻳﻮار
ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮگ اﺳﺖ و ﺑﺮ در ﻣﻰ زﻧﺪ ﻣﺸﺘ!
ﺑﻴﺎ ای ﻫﻤﺰﺑﺎن ﺟﺎوداﻧﻰ
ﻛﻪ اﻣﺸﺐ وﺣﺸﺖ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ ﻛﺸﺘ!
ﻛﻪ اﻣﺸﺐ وﺣﺸﺖ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ ﻛﺸﺘ!
ﻛﻪ اﻣﺸﺐ وﺣﺸﺖ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ ﻛﺸﺘ!
ﻛﻪ اﻣﺸﺐ وﺣﺸﺖ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ ﻛﺸﺘ!
